Ik heb niet vaak wat maar als ik wat heb dan is het ook meteen lekker spannend…such as: 28 weken zwanger van No.1 met gillende sirenes en weeën in een ambulance liggen, 35 weken zwanger van No.2 een spoedkeizersnede met als decor donder & bliksem en nu dan binnenste buiten gekeerd worden op de 1e hulp, 5 man ziekenhuispersoneel aan je bed die het nog een beetje luchtig houden met: Meiske, je ligt hier niet voor je zweetvoeten… (die heb ik trouwens helemaal niet!). Wat ik nu wel kan zeggen na ook weer deze ervaring, is dat ik in dit soort situaties gelukkig heel kalm en relaxt blijf en me af en toe afvraag waar iedereen zich zo druk over maakt.
Waar gaat dit over? Afgelopen woensdag ben ik in het ziekenhuis opgenomen vanwege longembolie (bloedpropjes in de vaten van je longen). Genoeg reden om een Blog te schrijven!
Anderhalve week geleden werd ik na een dag werken op zondag extreem moe, lag dus heel vroeg in bed maar kon niet slapen vanwege heel veel pijn in mijn schouder, borst en linkerachterkant van mijn rug. De volgende dag was de ergste pijn weg maar die dagen daarna bleef ik moe en werd ik ook nog kortademig. Maar ik was verder niet ziek, niet verkouden en had geen koorts dus dan denk je al snel: “ik zal het gewoon wel te druk hebben, maar even rustig aan doen en goed slapen”. En toen was het opeens afgelopen dinsdag waarop ik nog gedeeltelijk een dienst overnam van een zieke collega (terwijl je zelf niet fit bent….misschien dit jaar eens leren “nee” zeggen) en die avond in bed wist ik niet waar ik het zoeken moest van de pijn. In die afgelopen 1,5 week heb ik ook geprobeerd te sporten wat helemaal niet ging. Dus die ochtend realiseerde ik me dat ik echt naar de huisarts moest want dit alles herkende ik totaal niet. En hem ben ik nu heel dankbaar vanwege zijn alertheid want er werd direct met spoed bloed geprikt en dezelfde middag zat ik dus op de 1e hulp.
Röntgenfoto’s, een hartfilmpje, een CT-scan en een uitgebreid lichamelijk onderzoek volgde (iets met een jonge mannelijke assistent en het gedeelte tussen kin en onderbuik 😉 met dus als uitslag meerdere stolsels in mijn longen aan beide kanten. Na de vriendelijke vraag: Wilt u gereanimeerd worden? (Eh, ja, doe maar wel) werd ik opgenomen en de medicatie gestart. Die nacht uiteraard geen oog dicht gedaan want het hoofd had nog iets teveel door te nemen en toen ik om 05:00 eindelijk sliep werd ik om 06:45 weer op mijn been getikt voor een medische controle…. Maar die dag daarna ging het best goed en uiteindelijk mocht ik in de avond naar huis toen ik had laten zien dat ik heus wel zelf een injectienaald van 1,5 cm in mijn buik en bovenbeen durfde leeg te prikken.
Mij kennende heb ik Facebook en daardoor al een heleboel mensen deelgenoot gemaakt van mijn ziekenhuiscapriolen. Door de reacties hierop en de woorden van mijn huisarts die gisteren heel lief belde maar het wel een levensbedreigende situatie noemde, schrok ik ineen zelf ook. Oopsiedaisies!…ben ik dan echt door het oog van de naald gekropen? Ik had daar altijd heel heftige beelden bij zoals door ellenlange ziekenhuisgangen hardhollende artsen en blinde paniek bij voorbijgangers. Maar dit was allemaal niet het geval. Klinkt beetje gek maar ik heb vaak het idee dat mijn omgeving zich aanpast aan mijn relaxte houding want die avond was het toevallig heel rustig op de 1e hulp en ook verder in het ziekenhuis, iedereen had/nam ruim de tijd om mij uitgebreid te woord te staan (nou dame, jij hebt geloof ik nu al wel alle vragen gesteld die er te stellen zijn!).
Zoals jullie wel weten is mijn levensdoel om mijn kinderen, partner, mezelf en de rest van de wereld zover mogelijk bij ziekenhuizen vandaag te houden. Ik wil er niet zijn en ben er niet geschikt voor (niemand natuurlijk, behalve als je daar werkt). De dag na de opname stond ik in mijn ziekenhuiskamer gehurkt op de grond mijn gympies aan te trekken toen de verpleegster voorbij liep. “Wat was jij van plan om te gaan doen”? Ik moest lachen omdat ik in een soort van startblokken stond. Eh, nou ik ga een rondje lopen want ik ben net al vanaf de begane grond 6 trappen naar boven gelopen, naar hier en dat ging prima (echt waar). Ze keek me verschrikt aan en vroeg, gelukkig lachend, of ik het echt nodig vond om nu meteen weer de grenzen op te zoeken. Ze heeft me op het hart gedrukt rustig aan te doen, goed naar mijn lichaam te luisteren en dat ga ik ook echt doen, bij deze beloofd. En toen ben ik een rondje gaan lopen, even langs de balie waar mijn zus werkt en even langs de vriendin van mijn zus bij een andere balie. Van in bed blijven liggen als het niet echt hoeft wordt volgens mij niemand beter.
Ik weet niet of iedereen dit doet maar bij dit soort situaties ga ik altijd denken…. moet ik hier iets mee? Het heeft mij als controlfreak wel even met de neus op de feiten gedrukt dat je leven maar gedeeltelijk maakbaar is ookal denk je af en toe stevig de touwtjes in handen te hebben. NOT! Natuurlijk vind ik nog steeds dat gezond eten en je lichaam trainen heel gezond is maar ik ben nu het bewijs dat dit je niet vanzelfsprekend uit het ziekenhuis houdt. Als je kijkt wat de risicofactoren van een longembolie zijn (roken, overgewicht, weinig tot geen lichaamsbeweging en verre vluchten) dan is er geen enkele op mij van toepassing. In mijn geval werd de link gelegd met de anticonceptiepil aangezien ik daar net mee begonnen ben. Schiet nu niet meteen in de kramp als je die ook slikt want dit komt niet vaak voor en als het voorkomt meestal in het 1e jaar. Voor mij zou het eigenlijk heel fijn zijn want dat zou betekenen dat ik deze ellende over een tijdje weer compleet achter me kan laten.
Het zou zomaar kunnen dat ik hier nogmaals een Blog over ga schrijven, ik weet niet wat het verder met me gaat doen deze ervaring. Voorlopig zit ik nog wel een aantal maanden in de malle molen van het bezoek aan longarts, internist en trombosedienst maar daar hoop ik echt uiteindelijk 100% vanaf te komen. Ik moet me binnen een aantal weken in elke geval weer helemaal Healthyjeltje voelen. Mijn complimenten voor de mensen van het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk want van het begin tot het eind liep alles perfect en voelde ik me heel erg gehoord. Het is fantastisch dat deze mensen er zijn, zeker voor dit soort spoed oplapsessies maar je moet er toch niet te vaak willen komen.
